Το μάθημα, όπως λέγεται το έργο που είδαμε είναι απαιτητικό και πολυσύνθετο αναπτύσσεται γύρω από το δίπολο δύναμης – εξουσίας και καλοσύνης μεταφέροντας επίκαιρα μηνύματα, γεγονός που τονίζει τη διαχρονικότητα του κειμένου.
Το αλληγορικό έργο του Βραζιλιάνου συγγραφέα Roberto Athayde παρουσιάζεται σε μια καλοδουλεμένη διασκευή, σκηνοθετημένο χωρίς φιόγκους και φιοριτούρες από την Καίτη Βαρβαρέσου – Θεολογίτου, στη Κοινότητα Τέχνης Πράξις, χαρίζοντας μας ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.
Κύριο χαρακτηριστικό της ηρωΐδας οι έντονες νευρώσεις που τονίζονται από τις διακυμάνσης του χαρακτήρα της. Σε μια εναλλακτική εκδοχή δασκάλου, η τάξη (θεατές) εμφανίζεται σαν μικρογραφία της κοινωνίας όπου οι εντολές δίνονται από τον άρχοντα-δάσκαλο, ενώ οι μαθητές αποτελούν την σιωπηρή πλειοψηφία-λαό που “οφείλει” να ακολουθεί τις προσταγές του .
Ακριβώς όπως ένας δικτάτορας, η δεσποινίς Μαργαρίτα απολαμβάνει την εξουσία αλλά δυσκολεύεται στη διαχείρισή της, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα στην τάξη της αλλά και την ίδια την προσωπικότητά της, προκαλώντας εσωτερική αστάθεια και έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στα προσωπικά θέλω και κοινωνικά πρέπει ως άνθρωπος, γυναίκα και εκπαιδευτικός. Ταλαιπωρημένη από μια συμβατική ζωή, αδυνατεί να καταφέρει την αλλαγή που ονειρεύεται.
Στον απαιτητικότατο αυτό κείμενο η κυρία Καίτη Βαρβαρέσου – Θεολογίτου καταθέτει μια σαρωτική ερμηνεία χωρίς υπερβολές στη κίνηση στο λόγο και χωρίς φωνές. Οργώνει την σκηνή χρωματίζει τη φωνή της ανάλογα των συναισθηματικών εναλλαγών, γεμάτη δονήσεις, αποδεικνύοντας την υποκριτική της δεινότητα, χρησιμοποιώντας όλο τα εκφραστικά της μέσα. Μια αυθεντική ερμηνεία κατάθεση ψυχής.
Το βίντεο της παράστασης είναι το «κερασάκι» της τούρτας και έρχεται σαν θείο δώρο για να σας προβληματίσει και να σας ενημερώσει.
Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο που πρωταγωνιστείτε φέτος.
Πρόκειται για μια διασκευή δική μου, του θεατρικού έργου «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Roberto Athayde . Μία δασκάλα, σε μία ξεχωριστή τάξη σας καλεί για ένα ιδιαίτερο μάθημα. Μία γυναίκα που δίνει ένα σκληρό μάθημα ζωής, ύπαρξης, μοναξιάς και συνειδητοποίησης. Όχι, δεν είναι ένα μάθημα για παιδιά.
Είναι για τους μεγάλους, εκείνους τους μεγάλους που υποβιβάζουν, που γίνονται καθημερινοί θύτες της κοινωνίας, της γειτονιάς, του σπιτιού σας… Η σκληρότητα αφήνει πάντα σημάδια στον άλλον, σε αυτό το μάθημα θα δείτε τις ρωγμές της δασκάλας που ανοίγει τη πληγωμένη ψυχή της και τη σερβίρει στο πιάτο των μαθητών – θεατών.
Πως αποφασίσατε να ανεβάσετε ένα τέτοιο έργο “μονόλογο”, που πραγματικά θεωρώ οτι είναι κάτι που θέλει τεράστιο ψυχικό σθένος και εσωτερική δύναμη.
Εν μέσω lοckdown διάβασα πολλά θεατρικά έργα που μου αρέσαν πολύ, αλλά το συγκεκριμένο έργο θεωρώ οτι αποτυπώνει τέλεια μια μικρογραφία της κοινωνίας, ειδικά στους καιρούς που βιώνουμε τώρα, τα λόγια αλλά και όλο το θεατρικό αυτό έργο είναι φοβερά επίκαιρο.
Τι θέλετε να κρατήσει ο θεατής, φεύγοντας από τη παράσταση αυτή.
Ο κάθε θεατής θα κρατήσει οτι ίδιος θέλει να κρατήσει από τη παράσταση μου. Αλλά κρατάω τα λόγια ενός θεατή που μου είπε: “ευχαριστώ πολύ για το θέαμα. Θα πάω σπίτι και θα σκεφτώ όλα τα σοφά λόγια που ειπώθηκαν όλη αυτή την ώρα”.
Το θέατρο έχει αλλάξει στο καιρό του COVID-19; Και αν ναι, τι πιστεύετε οτι έχει αλλάξει;
Η προσέλευση του κόσμου σαφώς μειώθηκε γιατί ενώ ο κόσμος διψάει για θέατρο, φοβάται ακόμα. Βέβαια, ο χώρος μας τηρεί όλα τα μέτρα ασφαλείας και εισέρχονται μέσα σε αυτόν, μόνο εμβολιασμένοι.
Θυμηθείτε μια συνεργασία που αγαπήσατε πολύ;
Θα πω δυο συνεργασίες τις οποίες τις πίστεψα και δεν ήθελα να τελειώσουν με τίποτα. Η πρωτη ήταν η “μανα φρηκιό” σε διασκευή και σκηνοθεσία Λένας Μαυράκη και η δεύτερη και πολύ αγαπημένη το “Δείπνο Βασιλισσών” σε κείμενο και σκηνοθεσία του λατρεμένου μου συνεργάτη και φίλου Βαλεντίνου Τσίλογλου.
Η συνεργασία σας με τον κ. Μανουσάκη πως προέκυψε; Τι κρατάτε από αυτή;
Έγινε κάστινγκ για το “κόκκινο ποτάμι” και με επέλεξε ως βοηθητικό ρόλο. Είναι σπουδαίος άνθρωπος ο κ.Μανουσάκης προσέχει τους ηθοποιούς του και τους αγαπά. Φροντίζει το ίδιο και τους πρώτους ρόλους και εκείνους που απλά κάνουν ένα πέρασμα. Είναι φιλικός και πρόσχαρος. Μέσα στο lockdown μας έπεισε να ανεβούμε στα βουνα για το “κόκκινο ποτάμι” και στη συνέχεια με επέλεξε για τομετα “Βραδιάνος στα Σπόρκα” που υποδυόμουν ρόλο πια, τη Σωτήραινα, μια γυναίκα σχεδόν ανάπηρη. Τολμώ να πω πως ο ρόλος δεν με δυσκόλεψε καθόλου γιατί και στο “Δείπνο Βασιλισσών” έκανα μια γυναίκα καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο από επιλογή όμως.
Επόμενα μελλοντικά σχέδια;
Υπάρχουν διάφορα project που είναι προς συζήτηση αλλά τίποτα ανακοινώσιμο προς το παρόν. Το μόνο σίγουρο είναι το μάθημα στη Κοινότητα Τέχνης Πράξις κάθε Σάββατο στις 21:15. Ωστόσο θα ήθελα πολύ να κάνω τηλεόραση.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Σκηνοθεσία – ερμηνεία: Καίτη Βαρβαρέσου Θεολογίτου
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Τουλιάτος
Φώτα: Μάριος Τσουμάρης
Μακιγιάζ: Κατερίνα Σταθάκη
Οργάνωση Παραγωγής: Ευγενία Λιούτα
Φωτογραφία: Νεκτάριος Θεοδώρου
Με την πολύτιμη βοήθεια του Δημοσθένη Παπαδόπουλου
***
Από 2 Οκτωβρίου και για 10 Σάββατα
Ώρα 21:30
Διάρκεια: 40 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου: 8 ευρώ
***
Κοινότητα Τέχνης Πράξις
Γενναίου Κολοκοτρώνη 12, Κουκάκι
Παρουσίαση και συνέντευξη Χαράλαμπος Φούντας
Θεατρολόγος – Ηθοποιός
All4ART 